Galeria Łukasza Krajewskiego - identyfikacja

Z Ptaki Polski Środkowej - Sekcja Ornitologiczna SKNB UŁ
Wersja z dnia 18:43, 26 lis 2013 autorstwa Monter (dyskusja | edycje)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do:nawigacja, szukaj

Starsze zdjęcia:



Młody wydrzyk długosterny

Na przykładzie wydrzyka długosternego (Stercorarius longicaudus) obserowanego 2.09.2011 na zb. Siemianówka przedstawiam krótką analizę niektórych cech juwenalnych wydrzyków długosternych, mam nadzieję że się to kiedyś komuś przyda ("Collins" nie zawsze wystarcza):

  • Ogólny koloryt - chłodny, beżowy (szaro-brązowy), bez typowego dla wydrzyków ostrosternych (St. parasiticus) ciepłych, rdzawych kolorów.
  • Dziób - stosunkowo krótki i dość potężny. Kolor czarny zajmuje niemal połowę dzioba; dochodzi do dość wyraźnie zaznaczonego podcięcia, po czym się zwęża ku środkowi dzioba. U obu większych wydrzyków czerń ogranicza się do samego zakończenia dzioba. Dodatkową cechą odróżniającą wydrzyka długosternego od ostrosternego i tęposternego (St. pomarinus) jest umiejscownie nozdrzy - są one przesunięte ku nasadzie dzioba, w związku z czym odległość 'nasada dzioba-poczętek nozdrzy' jest mniejsza niż odległość 'koniec nozdrzy-koniec dzioba'.
  • Pierś - jednolicie ubarwiona, u wydrzyków ostrosternych (nie dotyczy najciemniejszych osobników) powinno być tam widać wyraźne kreskowanie.
  • Pokrwy ogonowe - zarówno pod ogonem, jak i nad nim powinny występować pióra wyraźnie prążkowane czarno-biało.
  • Środkowe sterówki - koniuszki tych piór u juwenalnych ptaków są lekko zaokrąglone; u wydrzyków ostrosternych są zaostrzone, u tęposternych zaś tępo zakończone, niemal prostokątnie. Dodatkowo u wydrzyków długosternych często spotyka się rozjaśnienie na końcach tych piór (jak u powyższego ptaka).
  • Lotki pierwszego rzędu - na złożonym skrzydle u wydrzyków długosternych i tęposternych praktycznie nie są widoczne jasne zakończenia tych piór. Natomiast w locie spore znaczenie mają jasne plamy na spodzie i wierzchu tych piór. W przypadku wydrzyka długosternego na spodzie zwykle jasna plama jest niedużych rozmiarów, ale w przypadku powyższego osobnika mamy doczynienia z wyjątkowo rozległą białą plamą. Z wierzchu gatunek ten powinnien mieć białe tylko stosiny 2-3 zewnętrznych lotek, wyjątkowo więcej piór może posiadać białe stosiny, a biel na chorągiewkach może być nawet widoczna z wierzchu, jak u typowych ostrosternych.



Dorosłe mewy romańskie z komentarzem identyfikacyjnym


  • (1) - Mewa romańska i mewa srebrzysta. Ubarwienie zewnętrznej lotki pierwszorzędowej p10 diagnostyczne dla mewy romańskiej: czerń zajmuje znaczną część pióra, szara zatoka krótka, a na końcu skrzydła czarny prążek przedszczytowy (1a,b). Nogi, dziób i tęczówka intensywnie żółte. Plama na dziobie rozległa i intensywnie czerwona. O tej porze roku głowa czysto biała, w odróżnieniu od mew srebrzystych u których pojawiają się pierwsze kreseczki Odcień płaszcza zwykle nie jest aż tak wyraźnie ciemniejszy (1c).
  • (2) - Mewa srebrzysta z żółtymi nogami; tzw. omissus (stojący ptak po prawej). Zauważ odmienne ubrawienie lotki p10: z mniejszą ilością czerni, która jest jedną z głównych cech (obok strychowania na głowie i ubarwienia lotki p5) pozwalającą odróżnić takie żółtonogie mewy srebrzyste od mew romańskich. Ubarwienie lotki p10 u mew srebrzystych jest bardzo zmienne (patrz leżący ptak po lewo).
  • (3) - Mewa srebrzysta i romańska. Zauważ ubarwienie lotki p10 (3b), kolor głowy, nóg, dzioba i tęczówek mewy romańskiej (3a,b). Sąsiednia mewa srebrzysta (3a) posiada strychowaną głowę, różowe nogi, ale także ciekawie ubarwiona lotkę p10: na pierwszy rzut oka brakuje szarej zatoki, a pióro wydaje się bardzo czarne; jednak po dokładniejszym przyjrzeniu się można dostrzec rozjaśnienie tworzące niewyraźną zatokę (prawdopodobnie z wierzchu zatoka jest widoczna lepiej). Przy okazji spójrz na lotkę p10 mewy srebrzystej w tle (3a).
  • (4) - Mewa romańska na tamie zbiornika Jeziorsko. Kolejny raz zwróć uwagę na lotkę p10 i pozostałe cechy. Na tym zdjęciu uwidacznia się także mocny dziób oraz typowe dla mewy romańskiej i białogłowej bardzo długa szyja i wydłużony tył (długie skrzydła).

Zauważ też, że wszystkie zdjęcia są z sierpnia - okresu pierzenia lotek. Wszystkie powyższe ptaki jeszcze nie zgubiły lotki p10 (zewnętrznej), natomiast brakuje im lotek p9, p8 (kolejnych od zewnątrz), a lotki p5, p6 są już nowe. Duża przerwa w lotkach umożliwia obejrzenie na złożonym skrzydle bardzo ważnej lotki p10 bez konieczności obejrzenia ptaka z rozłożonymi skrzydłami, zwykle w locie. Mam nadzieje, że chociaż trochę zachęciłem do patrzenia na mewy ;)